مرجان فاطمی | فیلم «صبحانه با زرافهها»، دومین فیلم سروش صحت، بدون شک یکی از مهمترین فیلمهای جشنواره امسال بود؛ فیلمی خوشساخت با محتوای عمیق انسانی و البته بازیهایی قدرتمند که در عین اینکه خنده روی لبها میآورد، ذهنها را تا مدتها درگیر خود میکرد. فیلم به لحاظ کارگردانی، فیلمنامه، طراحی صحنه، بازیگری و … در سطح بالایی قرار داشت. به همین دلیل هم منتظر بودیم در روز پایان جشنواره، نام «صبحانه با زرافهها» را در بخش مهمی از رشتهها به عنوان نامزد بینیم اما در کمال ناباوری دیدیم که سهم فیلم از نامزدی در رشتههای مختلف صفر است. واقعا میشود فیلمی با اینهمه نقد مثبت و استقبال از سوی مخاطبان، حتی در یک رشته هم نظر داوران جشنواره را جلب نکرده باشد؟
به گزارش فیلمنیوز، «صبحانه با زرافهها» از همان روز اول با استقبال زیادی روبهرو شد تا جایی که یک ربع نشده تمام بلیتهای سانسهای مختلف ایام جشنواره به فروش رفت. در ایام جشنواره هم واکنشها نسبت به آن مثبت بود. اگر سیمرغ تماشاگران مردمی حذف نمیشد، حتما «صبحانه با زرافه» در صدر قرار میگرفت.
«صبحانه با زرافه» اثری پربازیگراست. بهرحال پیش از تماشای فیلم هم میشد حدس زد با هدایت سروش صحت، فیلمی که بازیگرانی مثل پژمان جمشیدی، هوتن شکیبا، هادی حجازیفر، بهرام رادان و بیژن بنفشهخواه را کنار هم جمع کرده، اثر قابل تاملی از آب در خواهد آمد. با این حال تجربه نشان داده هیچ فیلمی بدون داشتن پتانسیلهای قابلقبول نمیتواند صرفا با حضور چند بازیگر مطرح کنار هم به موفقیت برسد. فروش ناموفق فیلمی مثل «ما همه با هم هستیم» به کارگردانی کمال تبریزی با آنهمه بازیگر ستاره را هنوز به خاطر داریم. پس شاید علت استقبال اولیه از فیلم، اتکا به تجربههای قبلی سروش صحت و اسامی بازیگران بوده باشد اما قطعا اگر فیلم انتظارها را برآورده نکرده بود، این میزان استقبال تا پایان باقی نمیماند و به سرعت فروکش میکرد.
در «صبحانه با زرافهها» نکته مهمی وجود دارد. آنهم این که بازیگرانی که سالهاست میشناسیم برای ساخت این فیلم در قالبی جدید قرار گرفتهاند و برای رسیدن به فضای مورد نظر، بازی هم را تکمیل میکنند. درواقع چند بازیگر مواجهیم که بازی متفاوتی از خودشان به نمایش گذاشتهاند. این مسئله درباره بازی هادی حجازیفر و بیژن بنفشهخواه وضوح بیشتری دارد. حجازیفر بخصوص در سکانس معرفیاش در این فیلم درخشان ظاهر شده. نقش دکتر مستی که روی پای خودش بند نیست را در آن موقعیت ملتهب، چنان ساده و روان بازی میکند که از یک طرف به خاطر حال بیمار نگران میشویم و از سوی دیگر نمیتوانیم جلوی خندهمان را بگیریم. یا بیژن بنفشهخواه که سالیان سال است با بازیاش آشنایی داریم، در این فیلم به حدی جدی و متفاوت بازی میکند که او را کاملا در قالب یک مهندس میپذیریم. اگر وجوه دیگر فیلم به چشم داوران نیامده، عجیب است که از بازی متفاوت این دو بازیگر به راحتی گذشتهاند، آنهم درحالی که برخی بازیگران فهرست نامزدها در بخش مکمل مرد، اصلا قابل مقایسه هم با آنها نیستند.
این بیتوجهی درمورد فیلمنامه و کارگردانی اثر هم به وضوح دیده میشود. «صبحانه با زرافهها» روی سوژهای از جنس زندگی دست گذاشته و اثری در ستایش رفاقت و استفاده از لحظه لحظه زندگی است. صحت در این فیلم تاکید میکند که حتی جان یک عنکبوت هم اهمیت دارد و خیلی وقتها نادیده گرفتن کوچکترین مسائل است که زندگی را نابود میکند. فیلم از ابتدا تا انتها مخاطب را درگیر میکند و در هیچ نقطهای از ریتم نمیافتد. رفته رفته با شخصیتهایی روبهرو میشویم که جدای از بحث کوکائین زدن، انگار از جنس خودمان هستند. آدمهایی خیانتدیده، عزیز از دست داده، تنها، بیپول و سرشار از آرزوهای برآوردهنشده؛ شخصیتهایی که هرکدام ماجرای خودشان را دارند و به دنبال یکذره زندگیاند که البته ناکام میمانند و به نابودی کشیده میشوند. فیلم آغاز، میانه و پایان قابل تأملی دارد و از مسیر منطقی مورد انتظار خارج نمیشود. از سوی دیگر سروش صحت در این فیلم قابهای جذابی خلق کرده و با در اختیار گرفتن صحیح موسیقی و عناصر صحنه، علاوه بر جذابیت بصری، به شیوه جدیدی از انتقال احساست رسیده است.
به طور کلی «صبحانه با زرافهها» را میتوان بعد از «جهان با من برقص»، فیلم مهم و اثرگذاری در کارنامه سروش صحت در نظر گرفت؛ فیلمی که کاملا مشخص است بهدرستی مورد داوری قرار نگرفته و به هیچوجه نمیتوانیم نبودن نامش را در هیچ بخشی از فهرست نامزدها باور کنیم.
بالاخره باید راه برای فیلمهای سفارشی باز کنن
همه مشکلات دارن ولی آدمهایی خیانتدیده، عزیز از دست داده، تنها، بیپول و سرشار از آرزوهای برآوردهنشده؛ یکم اغراقه و کوکائین زدن و مست بودن زیاد طبیعی نیست. حالا هرجور نظرتونه ولی بنظر من زندگی یعنی پذیرش دنیایی که هست نه طلبکاری نسبت به آرزوها
خیلی وقته دیگه هیچی سر جاش نیست و فیکها میدان داری میکنند
وقتی رئیس سازمان سینما،اینقدربیسوادهست،دیگه ازداورها نباید توقع داشت که درک درستی ازفیلم آقای سروش صحت داشته باشن واقعاً مایه تأسف هست که زحمات تمامی عوامل این فیلم نادیده گرفته شده واین نگران کننده هست برای آینده سینمای ایران چون بااین اتفاقات عجیبی که در جشنواره امسال بوجود اومده سینمای ایران درآینده نابودخواهدشد