نشست خبری فیلم سینمایی «جمشیدیه» با حضور عوامل این فیلم در پردیس سینمایی ملت برگزار شد.
در این نشست، یلدا جبلی، کارگردان این اثر در پاسخ به سؤالی مبنی بر شعاری بودن حرکات و حرف‌های پرسوناژها گفت: باید بگویم که من این‌چنین فکر نمی‌کردم که البته اگر می‌خواستم شعاری باشد، قطعاً رفتار دیگری داشتم و حرف‌های دیگری می‌زدم.
محمدصادق آذین، تهیه‌کننده این فیلم گفت: وقتی فیلم‌نامه را خواندم، به‌روی من بسیار تأثیر گذاشت. البته من نمی‌توانستم که در نقش تهیه‌کننده حضور داشته باشم و زحمت کل فیلم و اجرای طرح را آقای فردین خلعتبری به‌عهده گرفتند. هدف من از ورود به این اثر، کمک برای ساخت یک فیلم اجتماعی خوب بود.
فردین خلعتبری تهیه‌کننده دیگر این فیلم در مورد روند ساخت و تولید این فیلم گفت: ما با فیلم جمشیدیه زندگی کردیم و آن را ساختیم. فکر می‌کنم که این فیلم در ذهن ما و مخاطب ادامه پیدا خواهد کرد.
او در مورد ضدانسانی بودن این فیلم گفت: شاید برای خیلی‌ها سؤال باشد که؛ چرا ترانه پیش پلیس رفت و خود را معرفی کرد؟ با همین دیدگاه، خود او نیز ممکن است در مقطعی ابراز پشیمانی کرده و بگوید؛ چرا آن اقرار را انجام دادم؟ بنابراین این حرکت او عجیب نیست.
جبلی در پاسخ به سؤالی مبنی بر شعاری بودن حرف‌های پرسوناژها در این فیلم گفت: ترانه آدمی نیست که دور از شکل خود باشد. او کسی است که با خود روراست است و به‌راحتی با خودش کنار می‌آید. باید این سؤال را پرسید که؛ چرا مدل زندگی ما به‌گونه‌ای است که جور دیگر حرف زدن، برایمان عجیب می‌شود و احساس می‌کنیم که شعاری حرف می‌زنیم؟
او در مورد انتخاب کیومرث پوراحمد گفت: کیومرث پوراحمد، بهترین انتخاب برای نقش پدر امیر بود. واکنش‌های متفاوتی را در این‌جا دیدم در حالی که در اکران‌های مردمی، شاهد واکنش‌های دیگری بودم. مردم نقش ایشان را بسیار دوست داشتند، به هر حال، زمانی که ایشان را انتخاب کردیم و کنار ما بودند، احساس کردیم که بهترین انتخاب هستند.
پانته‌آ پناهی‌ها در مورد نقش خود صحبت کرد و گفت: دلیل انتخاب این نقش، هم‌زادپنداری بیش‌تر با خانمی است که در یک 2راهی سخت قرار گرفته است و به همین دلیل بازی در این فیلم را انتخاب کردم.
یلدا جبلی در مورد دغدغه اصلی خود از ساخت فیلم جمشیدیه گفت: فیلم‌های کمی نیستند که راجع به مسئله قصاص و تصادف و… حرف می‌زنند اما باید بگویم که مسئله جمشیدیه، قصه دیگری است و موضوع دیگری در آن مهم است. البته برای بیان این دغدغه، انتخاب این راه، راه آشنایی بود. یکی انتخاب می‌کند که دادگاه را نشان بدهد، دیگری انتخاب می‌کند که زندان را انتخاب کند و دیگری درگیری‌ها را به‌تصویر می‌کشد. من به‌عنوان کارگردان برای ساخت جمشیدیه این راه را انتخاب کردم.
خلعتبری در واکنش به سؤال قبلی مبنی بر شعاری بودن حرف‌ها در این فیلم گفت: دقت کنید که دفاع در دادگاه، یک موضوع رسمی است، چرا فکر می‌کنیم که زبان رسمی، زبان شعاری است؟ می‌بینید که ترانه در جای دیگری حرف می‌زند و اصلاً شعاری نیست اما در جایی که راجع به مرگ حرف می‌زند و قرار است سرنوشت او رقم بخورد، مگر می‌شود که حرف رسمی و شعاری نزند؟ او در حال دفاع از خود است. توجه داشته باشید که تا جایی از فیلم قرار نیست که مرگ و قصاص در راه باشد اما از جایی دیگر به بعد موضوع مرگ و قصاص مطرح می‌شود. طبیعی است که او می‌خواهد مستدل و محکم صحبت کند. در مورد مرگ و قتل، دستگاه فلسفه قوی‌ترین دستگاه است.
کارگردان فیلم جمشیدیه در مورد آپارتمانی بودن این فیلم گفت: جمشیدیه پر از لوکیشن‌های بیرونی است و اصلاً آپارتمانی نیست. البته باید بگویم که قصه‌های آپارتمانی، داستان‌های مورد علاقه من است اما ترجیح دادم که به‌دلیل مسائل روز سینمای‌مان به این سمت نروم. در مورد فیلم آپارتمانی ساختن باید بگویم که گاهی اوقات جبر، فیلم‌سازان را به این سمت می‌برد. طبیعتاً خیلی از آنان دوست دارند که هرآنچه را تخیل‌شان خلق می‌کند به‌روی کاغذ بیاورند و تبدیل به فیلم شود اما تنها 10 تا 20 درصد از فیلم‌سازان ما چنین امکانی دارند.
او به تحقیقات گسترده خود پیرامون دادگاه گفت: جرقه این فیلم براساس یک داستان واقعی در ذهن من زده شد. باید بگویم که در بیش از 50 دادگاه حضور داشتم. دادگاه‌هایی برای ما آشنا است که به فضای درگیری، چاقوکشی، طلاق و… می‌پردازد، به همین دلیل خیلی از چیزهایی که از دادگاه‌ها می‌شناسیم با حقیقت ماجرا فرق دارد. خروجی جمشیدیه به‌شدت تحت تأثیر تحقیقاتی است که در این زمینه داشتم. با چندین قاضی و وکیل صحبت کردم و به‌پیشنهاد همین وکلا، در بیش از 50 دادگاه با چنین فضایی (قتل) حضور پیدا کردم. مطمئناً اگر در بسیاری از این دادگاه‌ها نمی‌رفتم، کمتر نزدیک بود.
او در مورد انتخاب زوج حامد کمیلی و سارا بهرامی که در این چند سال بسیار تکرار شده است، گفت: زوج ترانه و امیر احساس نزدیکی به مخاطب داشتند و من به این آشنایی فکر می‌کردم. حس می‌کردم که این عقبه می‌تواند تأثیر خوبی بر مخاطب داشته باشد.
حامد کمیلی در پاسخ به همین مسئله گفت: من یک بازیگر هستم و برایم کمترین اهمیت را دارد که کنار پارتنری قرار بگیرم که قبلاً بارها کنار او بازی کرده‌ام چرا که در سینما شخصیت‌پردازی وجود دارد. وقتی که بدانم می‌توانم روی آن شخصیت، پردازش کنم دیگر به این مسئله فکر نمی‌کنم.
سارا بهرامی در پاسخ به این موضوع گفت: یکی از دغدغه‌ها و وسوسه‌هایم این بود که من و حامد کمیلی بازی تکراری نکنیم. من با حامد کمیلی زیاد کار کرده‌ام اما روبه‌روی ایشان تاکنون ترانه را بازی نکرده بودم و شخصیت‌ها متفاوت بود.
او در مورد شانس خود برای دریافت سیمرغ گفت: من خیلی جایزه دوست دارم و خدا را شکر می‌کنم که سیمرغ دارم اما هرگز برای سیمرغ بازی نمی‌کنم. البته این نقش برایم بسیار وسوسه‌آمیز بود. یک منتقدی به من گفتند که “این فیلم در مورد فحش است و یک ایموجی خنده و گریه گذاشته بودند”. واقعاً تعجب کردم. اصولاً لمپنیسم بخشی از روشنفکری در کشور شده است. تمام‌قد پای انتخابم ایستاده‌ام و به آن متعهد هستم. جشنواره برای من یک مراسم هیجان‌انگیز است که دوست دارم فقط در آن حضور داشته باشم و به دریافت سیمرغ فکر نمی‌کنم.
فردین خلعتبری در پاسخ به سؤالی مبنی بر دورهمی‌بودن این فیلم گفت: من معنی دورهمی‌بودن را نمی‌فهمم. دورهمی به این بها که کلی خرج کنیم؟ این سوژه تکراری نیست.
در انتهای این نشست، جبلی گفت: فحاشی این‌قدر موضوعی عادی در جامعه‌مان شده است که فکر می‌کنیم پرداختن به آن تکراری است. مطمئناً اگر فکر می‌کردیم که این سوژه تکراری است، آن را نمی‌ساختم. حرف جمشیدیه این است که رفتار همه ما در هر لحظه می‌تواند ما را به جایی برساند که در جای یک قاتل قرار بگیریم. جمشیدیه به‌دنبال بیان همین موضوع است.
