از ناصر ملک‌مطیعی و فردین دهه چهل تا بهروز و وثوقی و گوگوش دهه پنجاه از جمشید هاشم‌پور و خسرو شکیبایی دهه شصت تا پرویز پرستویی و اکبر عبدی دهه هفتاد و هدیه تهرانی و گلشیفته فراهانی دهه هشتاد هر ستاره نماد یک دوران و خواسته‌ها و آمال و امیدهای مردم آن دوران است. ستاره ها در یک موقعیت درست کشف می‌شوند. مردم در آن موقعیت آنها را می‌پذیرند و بر دوش می گیرند و با هوش و تلاششان ماندگار می‌شوند.
نوید محمدزاده ستاره دهه نود سینمای ایران است. از اعتراض «عصبانی نیستم» تا تقلای «ابد و یک روز» از شورش «مغزهای کوچک زنگ زده» تا جاه طلبی نافرجام «متری شیش و نیم» هر نقش و کارکتر او در این سالها با جهان و وضعیت جوان‌های هم نسلش در یک طول موج قرار گرفته و او محبوب و محبوب‌تر شده است.
نه تنها چون بازیگر فوق‌العاده ای بوده که می‌تواند در یک قالب کلاسیک مانند «سرخ پوست» هم قدرت نگاه و بیانش را به رخ بکشد. نوید محمدزاده از روز تلخ حذفش از جشنواره فجر برای «عصبانی نیستم» تا تقدیر‌ها و تبریک‌ها و جوایز امروز هفت سال محبوب مردم بوده چون داخل سینما، روی پرده سینما شبیه حال مردم بوده. حال مردم دهه نود.
نوید محمدزاده در قدم بعدی مثل همه ستاره ها نقش‌های سخت تر، روزهای بهتر، موفقیت‌های بیشتر و فراز و نشیب‌هایی را در پیش دارد. اما بدون توجه به آینده، او در همین دهه تلخ نود مُهرش را در تاریخ سینمای ایران کوبیده است.
پس تولد او، تولد بخشی از خاطرات و خشم و تنهایی و عصیان و شورش و عشق و فریاد و ناکامی و اشک‌های نسلی است که با او در گوشه کنار این شهر و سالن‌های سینمایش بزرگ شده است.
.
