بی مهری جشنواره فیلم فجر از آن بحث‌های دامنه داری است که در هر دهه، تعدادی از بازیگران سینما را مورد هدف قرار می‌دهد. اما هیچ کس نیست که در برابر سیمرغ مقاومت کند و نسبت به آن بی اعتنا باشد. چه کسانیکه با سیمرغ به شهرت رسیدند و چه بازیگرانی که بعد از شهرت، سیمرغ گرفتند، هر یک در مقطعی، رویایی را در سر می‌پروراندند به اسم «رویای سیمرغ».
طناز طباطبایی از بازیگرانی است که سالها بعد از شهرت، سیمرغش را گرفت؛ مشابه موقعیتی که پیمان معادی و امیر آقایی در جشنواره سال گذشته داشتند. شاید خیلی زودتر در جشنواره باید به حقش می‌رسید. همان زمان که جلوی دوربین علیرضا داوود نژاد برای بازی در نقش معتاد فراری «مرهم» قرار گرفت یا «هیس دخترها فریاد نمی‌زنند» پوران درخشنده را بازی کرد و برای خیلی از نقش‌های دیگر کارنامه‌اش نامزد جشنواره شد اما جایزه‌ای دریافت نکرد.
انگار جشنواره با او سر ناسازگاری داشت، اما او تصمیم گرفته بود خلاف جریان حرکت کند. شاید بیراه نبود وقتی فریدون جیرانی در برنامه‌اش از او در مورد جشنواره پرسید، تنها به بیان یک جمله کلیدی و معنادار بسنده کرد: «جایزه نگرفتن از جشنواره به من یک قدرت مضاعف داد.»
وقتی پاییز سال گذشته فیلمبرداری «شنای پروانه» محمد کارت تمام شد خبرهایی از گوشه و کنار درباره بازی‌های استثنایی این فیلم به گوش می‌رسید. بعد از تماشای فیلم در جشنواره، کمتر کسی بود که در مورد نقش‌های متفاوت بازیگران اظهار نظر نکند. خیلی‌ها اما از درخشش طناز طباطبایی صحبت می‌کردند و اعتقاد داشتند که پروانه هم مثل نقش کوتاه و فراموش نشدنی رویا نونهالی در «خانه‌ای روی آب»، از نقش‌های ماندگار سینمای ایران خواهد شد.
اما این نقش برای طناز طباطبایی نه فقط ماندگار، که با یک موقعیت تازه همراه بود. شاید از پس آن دلسردی‌ها که به جای حسرت، به او قدرت داده بود، انتظار کمتری هم از جشنواره داشت. بعد از ۱۵ سال اما حالا ورق برگشته بود. بالاخره طلسم شکست. با بغضی که نشان می‌داد انگار سالها پیش منتظر چنین لحظه‌ای بود، در شب اختتامیه سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر، بدون هیچ گلایه‌ای، با لباسی متفاوت روی سن آمد و گفت: «هر بار فکر می‌کردم یک روزی این اتفاق می‌افتد. بالاخره امروز اتفاق افتاد.»
