سیاوش طهمورث، بازیگری با صلابت، آرام و پخته که هرگاه جلوی دوربین قرار گرفت، تصویر را متاثر از خود کرد اما هیچ‌گاه به عنوان نقش اصلی و محوری در سینمای ایران مورد توجه قرار نگرفت. هنرپیشه ای که هرچه زمان می گذرد بیشتر و بیشتر بروز می کند و امروز سینمای ایران جلوه تازه ای از توانایی تکنیکی و حسی او را در فیلم «هناس» شاهد است. حضور او هرچند در این فیلم در نقشی فرعی است اما به شدت موثر و پیش برنده است. او که حالت چهره اش از هر زاویه ای، حس تازه ای خلق می کند.
این استادِ کارکشته بازیگری که عمدتا مخاطب او را در نقش های منفی و ضدقهرمان به یاد دارد، اکنون در فرمی تازه در قامت یک استاد دانشگاه دقیق، متعهد، جوان پرور و با صلابت ظاهر شده که نقاب از چهره‌های پیشین خود برداشته است. این انتخاب کارگردان هرچند در نگاه اول سخت و عجیب است و در مورد دیگر نقش این فیلم نیز رخ داده و ما شاهد حضور وحید رهبانی، چهره قهرمان این سال‌های قاب تلویزیون ایران درنقشی ضدقهرمان هستیم، اما ترکیب و نتیجه تازه‌ای برای مخاطب همراه داشته است.
طهمورث برای عبور از ذهنیت پیشین مخاطب از خود با ظریف‌کاری غریب و دور از انتظاری بازی کرده است. برای نمونه سکانس پایانی «هناس» را به یاد آورید که با چه احساس لطیف و زاویه نگاه درستی، با شهره پیرانی (مریلا زارعی) همدردی می کند؛ بی آنکه مخاطب ذهنیت گذشته را از او به یاد داشته باشد. شما دیگر آن طهمورث سابق را نمی بینید. یا در سکانس کلاس دانشگاه در مواجه با مریلا زارعی در عین جدیت با مهربانی، کلام را منعقد می کند. چنین درخششی در ۷۵ سالگی نشان از مهارت و بازیگری غریزی او دارد.
این اما همه ماجرا نیست. طهمورث که سالها در سینمای ایران نادیده گرفته شد، در نشست خبری فیلم «هناس» با تلنگری به همه ما گفت: «چیزی ته دلم است و مجبورم بگویم؛ ۳۵-۳۶ سال است کار هنری می کنم و بسیاری به من لطف دارند و با مهر از من تعریف می کنند. اما هیچ وقت به هیچ عنوان هنرمند دعوت به افتتاح و اختتامیه جشنواره فیلم فجر نشده ام. همیشه دیده‌ام پسرخاله‌ها و عموزاده‌ها در این مراسمات هستند، اما هنرمندان واقعی کم هستند.»
