احتمالا خودش هم که نیمی از رفقایش یا زیر حکم‌اند یا زیر تیغ، با این اصطلاح آشنا است؛ اما موضوع «چشم تو چشم» او، با آن معنایی که در ذهن بسیاری از بچه‌های پایین و بالا، نقش بسته و سرآغاز خیلی از دعواها است، تفاوت دارد.
امیر آقایی فروردین سال پیش عکسی را در اینستاگرامش منتشر کرد که خیلی‌ها از هنرمندان و عاشقان موسیقی حسرت آن را خوردند.همکاری با راجر واترز افسانه‌ای برای بسیاری رشک برانگیز است. نتیجه آن هر چه هم شود، او تنها بازیگر ایرانی است که موفق شده با خواننده و نوازنده گروه «پینک فلوید» همکاری کند.
اما برگردیم به قضیه «چشم تو چشم» امیر آقایی که توجه بسیاری از مردم را جلب کرد و به یکی از پربازدیدترین ویدیوهای امسال تبدیل شد.
شب قبل از آغاز بلیت فروشی‌های جشنواره سی و هشتم که هنوز ویروس کرونا شیوع پیدا نکرده بود، بسیاری از مردمی که از سر کار به خانه‌هایشان برمی‌گشتند، ناگهان در تلفن‌هایشان ویدیویی را دیدند که با تماشای آن متحیر شدند.
فردی با ریش پر و کاپشن شمعی سه خط، «چشم تو چشم» آنها نگاه می‌کرد و رجز می‌خواند. در ابتدا همه فکر کردند که صفحه‌ای را به اشتباه فالو کردند اما وقتی بیشتر دقیق شدند، دیدند که تمامی صفحات از جمله رسانه‌های سینمایی هستند و آن فرد صدا و سیمای آشنایی دارد.
درست حدس زدید، او امیر آقایی بود. همین ویدیو آقایی را به یکی از مدعیان اصلی سیمرغ تبدیل کرد. اما وقتی جشنواره آغاز شد و فیلم «شنای پروانه» به نمایش درآمد، نتیجه شگفت‌انگیز تر از آن ویدیو بود: امیر آقایی با یک اسلنگ خاص به نقش گنده لاتی درآمده بود که باور آن برای بسیاری از مردمی که حتی آن فضاها را تجربه هم نکردند کار راحت بود.
«تو محل همه دست به سینه من بودند، تو خونه من دست به سینه جلوی پروانه» این دیالوگی بود که بسیاری از مردم پس از تماشای فیلم محمد کارت در جشنواره فجر روی صفحات اجتماعی خود قرار دادند. این جمله دیالوگ هاشم بود، هاشم هم امیر آقایی!
او هاشم را شخصیت کرده بود و خود نیز مولف آن! به همین دلیل وقتی مازیار میری در اختتامیه جشنواره می‌خواست نام برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را اعلام کند بیش از نیمی از سالن نام یک فرد را صدا می‌زدند.
او که بارها تصویرش در معتبرترین رسانه‌های مد و فشن جهان منتشر شده، با همان کت شق و رق و شلوار لوله تفنگی‌اش روی سن رفت و وقتی سیمرغش را گرفت، از ریشه‌ای حرف زد که در خاک این سرزمین است.
نویسنده: م. معین
