فرنوش ارس خانی: اوایل دهه هشتاد، جوانی با استعداد در سریالهای طنز و مناسبتی ایفای نقش میکرد که با همان اولین کارش مورد توجه خیلیها قرار گرفت.
از سبک بازی تا نحوه صحبت کردن به همراه یک کارنامه درخشان تئاتری، کارگردانان مطرح بسیاری را خواهان همکاری با این بازیگر کرد. اما شاید در آن مقطع، هیچ فرصتی به اندازه انتخاب شدن توسط حسن فتحی برای بازی در یکی از نقشهای اصلی سریالش مهم نبود.
«میوه ممنوعه»، نقطه عطف کارنامه امیر جعفری و سکوی پرتاب او در بازیگری بود. حسن فتحی مهرهها را به درستی چیده بود. سه ضلع مهم سریال، علی نصیریان، امیر جعفری و هانیه توسلی قرار داشتند. شخصیت متظاهر «جلال فتوحی» اولین نقش جدی جعفری در تلویزیون و یکی از شاه نقشهای کارنامهاش است.
اما میزان اشراف و تسلط امیر جعفری در اولین همکاری با فتحی، موجب اعتماد بیشتر این کارگردان نسبت به او میشود. جعفری بعد از تجربه موفق «میوه ممنوعه» تقریبا به یکی از بازیگران ثابت آثار حسن فتحی تبدیل شد و هر بار نمره قابل قبولی هم از این همکاریها کسب کرد.
همکاری بعدی جعفری، بازی در نقش «ابرام غیرت» جاهل کلاه مخملی فیلم «پستچی سه بار در نمی زند» بود. اپیزود زوج امیر جعفری و پانته آبهرام یکی از بخشهای جذاب این فیلم بود.
امیر جعفری چه در سینما و چه در تلویزیون ثابت کرده سکانسها را هدر نمیدهد. حتی در کوتاه ترین زمان و با مهارت و قدرت بالایی میتواند احساسات مختلف و متضاد شخصیت را بازتاب دهد.
او بعد از «میوه ممنوعه» یکی از گزینههای مهم کارگردانها برای ایفای نقش شخصیتهای مرموز و پیچیده میشود؛ جعفری هیچ یک از این شخصیتها را شبیه به هم بازی نکرد؛ با مقایسهی کاراکترهایش در «میوه ممنوعه»، «کیفر»، «نفوذی»، «ممنوعه»، «شهرزاد» و… به راحتی میتوان متوجه عمق تفاوتشان شد.
جعفری با وجود موفقیت در ارائه نقشهای جدی، اما هیچ وقت کمدی را رها نکرد. او بواسطه مهارت در اجرای تیپهای کمدی نیز به یکی از چهرههای موثر در فروش فیلمهای طنز تبدیل شد. «قانون مورفی»، «زاپاس»، «اکسیدان»، «زیر نظر»، «چهار انگشت» و… از فیلمهای موفق او در گیشه هستند.
شاید لقب بازیگر گزیده کار تناسب زیادی با موقعیت امیر جعفری در حرفهاش دارد که منتقدان به او دادهاند. بازیگری که کیفیت نقش از هر لحاظ برای او مهمتر از حضور مداوم (کمیت) بوده. کمتر انتخابهای اشتباه میکند و همچنان محبوبیت و قانون جذب مخاطب را در هر مدیومی حفظ کرده است.