تینا پاکروان نمونه بارز کارگردانی است که مسیرش را از نقطه‌ی صحیحی شروع کرده و با طمأنینه و از سر صبر به سمت هدفش پیش رفته است.
پاکروان فعالیت سینمایی‌اش را از اواخر دهه هفتاد با ساخت چند فیلم کوتاه شروع کرد و بعد از آن برای به دست آوردن تجربه‌های مختلف و دانشی همه‌جانبه، بارها به عنوان دستیار کارگردان، برنامه‌ریز، بازیگر، مدیر تولید، مجری طرح، فیلمنامه‌نویس، چهره‌پرداز و … با پروژه‌های مختلف سینمایی همکاری کرد. او بارها کنار دست کارگردان‌های مطرحی مثل بهرام بیضایی، داریوش مهرجویی، مسعود کیمیایی و … ایستاد و سعی کرد از هرکدام‌شان نکات مهمی بیاموزد و برای دوران فیلم‌سازی‌اش ذخیره کند.
بالاخره بعد از سیزده سال فعالیت در عرصه‌های مختلف سینمایی، سال 1392 اولین فیلم سینمایی‌اش را با نام «خانوم» کارگردانی کرد؛ فیلمی سه اپیزودی درباره سه زن در شرایط مختلف که اثری استاندارد و قابل‌قبول از آب درآمد. پاکروان دو سال بعد از «خانوم»، فیلم «نیمه‌شب اتفاق افتاد» را ساخت؛ یک عاشقانه نامتعارف و لطیف که با وجود اقبال مخاطبان، چندان مورد توجه داوران جشنواره سی‌وچهارم قرار نگرفت. سومین تجربه کارگردانی پاکروان فیلم کمدی «لس‌آنجلس تهران» بود. این اثر کمدی، با اینکه موفقیت چندانی در پی نداشت اما تجربه پاکروان را برای ادامه حضور در عرصه کارگردانی بالاتر برد. ضمن اینکه شناخت درست و دقیقی هم از سلیقه مخاطبان به او داد.
مجموعه تجربه‌های سال‌های متمادی، نهایتا سال گذشته به ساخت سریال تاریخی «خاتون» منجر شد؛ سریالی آبرومند درباره برهه‌ای حساس از تاریخ معاصر ایران. پاکروان برای «خاتون» راه سختی در پیش داشت. برای ساخت سریالی که عنوان تاریخی را یدک می‌کشد، باورپذیر بودن شریط اصلی است و پاکروان باید اثری خلق می‌کرد که به لحاظ محتوایی منطبق با اتفاق‌های دهه بیست ایران باشد. از طرف دیگر باید می‌توانست به خوبی از پس انتقال فضا و شرایط و حال و هوای آن دوران بربیاید. علاوه بر همه اینها لازم بود قصه‌ای جذاب تعریف کند و در دل این قصه پرکشش، وقایع تاریخی را بگنجاند. طبیعتا اگر قصه جذابیت نمی‌داشت، اثرش نمی‌توانست مقبولیت عام پیدا کند.
پاکروان برای ساخت این قصه‌ی دقیق و پرکشش، باید شخصیت‌هایی خلق می‌کرد که هم شمایی از شخصیت‌های واقعی آن دوران می‌داشتند و هم در عین باورپذیری، دوست‌داشتنی و محبوب می‌شدند. همه اینها چالش‌های مهمی پیش روی پاکروان می‌گذاشت. حالا که «خاتون» بخش مهمی از مسیر را طی کرده و به قسمت‌های پایانی رسیده می‌توانیم بگوییم پاکروان در این سریال، گامی بسیار بلند برداشته و با وجود برخی کاستی‌ها که وجودشان در چنین آثاری با این گستردگی طبیعی به نظر می‌رسد، مهمترین اثرش را خلق کرده است؛ اثری تاریخی که قطعا هم در حافظه مخاطبان و هم در حافظه تاریخ ایران باقی می‌ماند.
