میثم محمدی: کمتر بازیگرانی را در سینما و تئاتر ایران می‌توان یافت که درک درستی از مختصات دقیق و پوزیشن اجتماعی و لایه‌ها و خواستگاه کاراکتر مورد نظر داشته باشند. به این منظور که به گونه‌ای نقش را ایفا کنند که در نهایت خلوص و باورپذیری به شکلی ملموس به زیستِ عینی کاراکتر در جامعه نزدیک شوند.
گلاب آدینه از نخستین روزهای ظهور و بروز خود بر پرده سینما که با پشتوانه‌ای قابل اتکا از تئاتر در زمانه‌ای می‌آمد که تفکر و اندیشه و تعمق در اولویت قرار داشت، توانایی‌های بی‌نظیر خود در ترسیم و تثبیت نقش در ذهن مخاطب را به رخ کشید و تبدیل به یکی از زنان بازیگر قدرتمند در سینمای ایران شد.
آدینه خیلی زود توانست شمایل زنان رنج‌کشیده روستایی، زنان دردمند طبقه فرودست و مادران دغدغه‌مند و مهربان را در شناسنامه بازیگری خود ثبت کند، اما حضور در این نقش‌ها برخلاف تصور بسیاری که آنها را در یک دسته‌بندی تکراری می‌بینند، بسیار دشوار بوده و هست و فقط نقش‌آفرینانی چون گلاب آدینه هستند که می‌توانند تصویر و حضوری متفاوت در شیمیِ نقش و تار و پود آن را در آثار گوناگون خود نشان دهند.
یکی دیگر از جنبه‌های مثبت و توانمندی‌های گلاب آدینه، حضور در ژانرهای متفاوت و محک زدن و البته قدرت‌نمایی اوست. آثار بسیاری در بستر کمدی، ژانر اجتماعی، تاریخی و … هر گاه پذیرای وی بوده، شاهد یک عملکرد و البته نتیجه‌ای درخشان بوده است که هیچگاه چنین جایگاه و شان والایی که در بازیگری به دست آمده، اتفاقی نبوده و بی‌تردید برگرفته از مجموعه تحلیل‌ها، انتخاب‌ها و شناخت دقیق از مفاهیم و ابزار حسی و تکنیکی برای یک بازیگر است.
حضور آدینه در سینما و درخشش او در آثاری چون، «زرد قناری»، «روسری آبی»، «بانوی اردیبهشت» و «زیر پوست شهر» که از آثار قابل تامل رخشان بنی‌اعتماد محسوب می‌شوند، هیچگاه وابسته به نقش اول یا نقش مکمل نبوده و او حتی در نقش‌های کوتاه نیز همان ظرافت و آنالیز و اجرای شگفت‌انگیز را به انجام رسانده است و در واقع آدینه توانایی این را دارد که حتی چیزی بیش از پتانسیل‌های ذاتی یک نقش را کشف کرده و پرورش دهد و ارزشی افزوده به آن ببخشد.
سالها خواهد گذشت تا بازیگرانی در قامت و شان گلاب آدینه در هنر ایران زمین رشد و پرورش داشته باشند. هنرمندی که بدون در نظر گرفتن مدیوم و گستره آن، به بهترین اجرا و نقش‌آفرینی می‌اندیشد و با نگاهی به کارنامه او می‌توان به این مهم رسید که سلطان‌بانوی سریال «سلطان و شبان» در تلویزیون با عفت خانم «مهمان مامان» مهرجویی در سینما، هر دو عصاره‌ای از عشق به بازیگری، هنر و مخاطب هستند و این فرمول در آثار سینمایی متاخر او همچون «دوباره زندگی» نیز قابل ردیابی است.
۲۲ آبان در دفتر تاریخ سینمای ایران، یادآور تولد و حضور سلطان بانوی سینما، تئاتر و تلویزیون ایران است که لحن، بیان و نگاه منحصر به فرد او هیچگاه از یاد و خاطره مخاطبان پاک نخواهد شد، چون حضور او در سینما عطری خوش از زندگی دارد و به‌قدری صمیمانه و صیقل‌خورده ایفای نقش می‌کند که به راحتی نمی‌توان از او و آثارش عبور کرد.
