هشتم فروردین ماه سالروز تولد مردی است که روزگاری اعتبار و ناجی گیشه سینمای ایران بود. او دو سال است که دیگر در کنار ما نیست، اما نامش در یاد و قلب‌هایمان باقی مانده است.
بزرگترها میگن وقتی که هنوز دوربین دیجیتال نیومده بود و فیلم‌ها سیاه و سفید بودند، سه نفر اسمشون اعتبار سینما بود، از اون سه نفر دو نفرشون دیگه پیش ما نیستند اما یادشون تا همیشه هست… ناصرخان یکی از اون سه نفره بود.
ناصر ملک مطیعی متولد ۸ فروردین ۱۳۰۹ است. حتی منتقدان سینمای پیش از انقلاب که با ژستی شبه روشن‌فکرانه به فیلم‌های آن زمان نگاه می‌کنند هم نمی‌توانند منکر تأثیرگذاری و محبوبیت او شوند.
حتی آن موقع که عامه و اغلب مردم طرفدار فیلم‌های مخصوص آن زمان بودند هم ملک مطیعی در آثار کارگردانانی معتبری چون علی حاتمی و مسعود کیمیایی ایفای نقش می‌کرد. اما اتفاقات پس از انقلاب، زندگی حرفه‌ای و شخصی او را بیشتر تحت تأثیر قرار داد.
ملک مطیعی، دوران پس از انقلاب را دوران سختی توصیف کرده‌است. زیرا دچار انزوا و تنهایی شده بود و از طرفی، عشق و علاقه مفرطی که به فیلم و سینما داشت. پس از مدتی، به دعوت عوامل تولید «برزخی‌ها»، نقش مثبت و کوتاهی را بازی کرد. با این وجود، نام او در زمان تیتراژ پایانی فیلم به نمایش درنیامد و روزنامه‌ها نیز خبری در خصوص حضور مجددش، منتشر نکردند.
او شرح آن روزگار خود را اینگونه توصیف می‌کند: «کسی از دوستان من هم نمانده بود. بهروز که به خارج رفت، فردین هم مدتی تقلا کرد تا بتواند کار کند، ایرج قادری هم خواست که کار کند و کار کرد؛ ولی من از کسی تقاضای کار نکردم و خودم را کنار کشیدم.»
اما سالها بعد خبری منتشر شد که قرار است ملک مطیعی در تلویزیون حضور پیدا کند. با انتشار این خبر بسیاری از رسانه‌ها و کاربران شبکه‌های اجتماعی به آن واکنش مثبت نشان دادند، اما شب روی آنتن رفتن آن برنامه‌ها خبر آمد که او نمی‌توان تصاویر او از رسانه ملی کرد.
سعید سهیلی آن زمان به نکته‌ای قابل توجه اشاره کرد: «قد و قامت برخی مردان از برخی قاب‌ها بلندتر است.»
حتی پس از آن بی‌آبرویی، در یک اکران مردمی حضور پیدا کرد و از ته دل گفت که دوست دارم الان روی پرده سینماها بود و مردم می‌دیدنم… اما اجازه این را هم بهش ندادند.
اما هیچکدام از این ها مهم نیست… ناصر خان نه نامی از کسی که اجازه حضورت در تلویزیون را نداد، می‌ماند نه کسی که پروانه فیلمت را امضا نکرد.
آقای ملک مطیعی تنها چیزی که از آنها باقی خواهد ماند، یک ننگ است که با هیچ رنگی هم پاک نمی‌شود ولی نام توست که تا همیشه در یاد مردم و قلب‌هایشان باقی خواهد ماند.
