اکبر عبدی طی هفته گذشته به دلیل حضور پر رنگ در فینال جوکر در کانون توجه قرار گرفت و بار دیگر توانایی‌هایش را در عرصه کمدی به رخ کشید.
صحبت از یکی، دو روز و یک سال و دو سال نیست. صحبت از ده سال و بیست سال هم نیست. از کمدینی اصیل با شوخ‌طبعی ریشه‌دارش حرف می‌زنیم. چهره‌ای که چهل سال است شنیدن نامش هم لبخند روی لب‌هایمان می‌آورد. اکبر عبدی سال‌هاست خودش را در عرصه بازیگری ثابت کرده و با آن صورت گرد و شیرینی لحن و خنده‌های از ته دل، به محبوبیتی دائمی دست پیدا کرده است.
دیگر نه نیازی به زورآزمایی و عرض اندام دارد و نه سنجش عیار بازی‌اش کنار دست سایر کمدین‌ها. چون او اکبر عبدی است و این نام به خودی خود، یعنی اوج محبوبیت و اعتبار. با همه این اوصاف، در دو هفته اخیر حضور اکبر عبدی را در برنامه جوکر، می‌توان یک جورهایی قدرت‌نمایی دوباره او در این عرصه به حساب آورد. عبدی به عنوان آخرین زامبی به مسابقه «جوکر» آمد و با تعریف ماجرایی بامزه و مشارکت در چالشی همیشگی، یک جورهایی همه را از زیر تیغ شمشیرش گذراند.
موقعیتی که با حضور عبدی در جوکر ایجاد شد را هیچ‌وقت پیش از این تجربه نکرده بودیم. عبدی بلافاصله بعد از ورود، حریف‌هایش را ناکار کرد و خودش میدان را به دست گرفت. او بالای دست همه کمدین‌ها قرار گرفت و ثابت کرد حتی یک نفر هم نیست که بتواند بنشیند و به بذله‌گویی‌هایش گوش بدهد و بتواند بدون چک زدن توی صورت و بند آمدن نفس و گزیدن لب، از این وضعیت جان سالم به در ببرد. حضور اکبر عبدی اتفاق مهمی را در جوکر رقم زد و نهایتا به اندازه دو کارت زرد و یک کارت قرمز تلفات داد. این مسئله ثابت کرد که عبدی، همچنان در شوخ‌طبعی رودست ندارد و از توانایی‌اش در خنداندن، ذره‌ای کم نشده.
او هنوز هم درجه یک است و همچنان می‌شود نقش‌های مهم و جذابی به او سپرد. بنابراین وقتی همین حالا فیلمی با بازی او روی پرده سینماها نمی‌تواند جلب توجه کند و بفروشد، مطمئن می‌شویم مشکل کار جای دیگری است. هنر عبدی زاییده سال‌ها تلاش است اما طبیعتا بدون هدایتی درست و دقیق و با نقش‌هایی تکراری و داستان‌هایی نخ‌نما و موقعیت‌هایی غیرجذاب نمی‌شود انتظار معجزه داشت.
